Februari. Sprokkelmaand.

Liefste lezer,

Februari. Sprokkelmaand. De maand waarin, heel zachtjes aan, de zon weer wat sterker begint te schijnen en je aan de lucht kan ruiken dat er iets veranderd is. Begin februari is een bijzonder moment. Sommigen vieren het als Lichtmis, anderen kennen vandaag als Imbolc of de dag van Brigit. Welke insteek jij ook hebt, het is een bijzondere dag: we zijn nu halverwege midwinter, het donkerste moment in het jaar, en het begin van de lente. De meest donkere weken van het jaar liggen nu achter ons, en we kunnen onze neuzen stilaan weer in de richting van de lente steken.

Ik werd deze week alvast naar buiten gelokt door de blauwe hemel en kon het niet laten om onze koer al een eerste beurt te geven met de grove borstel. Nog geen lentepoets, maar toch al een beetje een frisse wind in huis. Het voelt heerlijk om de duistere donkerte van midwinter achter ons te kunnen laten, om weer wat leven in de brouwerij te voelen! 

Je had het wellicht al door, maar leven met het seizoen is iets waar ik helemaal warm van word. Het is een rode draad in mijn Atelier, terug afstemmen op de seizoenen, om van daaruit meer in lijn te leven met onze eigen cycliciteit, mee te gaan met de flow van het leven in plaats van altijd maar door te gaan, ruimt te maken om onze eigen creativiteit te voelen ontluiken. Elke maand heeft in mijn Atelier een ander thema, een sfeer van het moment waar we een hele maand van proeven en laten rijpen. In februari is het thema: zelfliefde. Helemaal in het thema deed ik vorige week iets wat me al langer aantrok: ik ging op retraite, een heel weekend herbronning en omringd zijn met gelijkgestemden. Het is pas door ginds te zijn dat ik écht voelde hoe het met me gesteld is, hoe mijn knarsende en krakende lijf rust vroeg na tien maanden ononderbroken borstvoeding en veelvuldig onderbroken nachten. Het is door ginds te zijn dat ik weer echt voelde hoe belangrijk het is om je te laten omringen en hoe heerlijk om herkenning te vinden, bij mensen die je zelfs nog nooit hebt ontmoet. 

Sinds het weekend word ik herinnerd aan 'muscle memory' zoals ze dat zo mooi noemen in het Engels, het vermogen van je lichaam om herinneringen en ervaringen op te slaan. Iets wat je al vaker deed, zoals fietsen of dansen maar evengoed die bepaalde rustpose of ademhalingsoefening, herkent je lichaam onmiddellijk terug. Wanneer je dan opnieuw dezelfde beweging, of rustpose of ademhalingsoefening herhaalt, dan herinnert je lichaam zich heel snel weer het gevoel dat daarbij hoort. Dan herkent je lichaam bijvoorbeeld heel vlot de diepe innerlijke rust die gekoppeld is aan een ademhalingsoefening. Dat is net het mooie aan zelfliefde: we hoeven daar niet elke keer voor op retraite te gaan. Meer nog, zelfliefde is iets wat we in het dagelijkse leven mogen voelen. Geen oplapmiddeltjes om daarna weer door te knallen. We hoeven het echt niet altijd zo ver te zoeken. Wat is zelfliefde. wat betekent het om jezelf graag te zien? Onvoorwaardelijk misschien? En de interessante insteek: is community niet net héél essentieel daarvoor, het niet allemaal alleen hoeven te doen? Community, een vaardigheid die we misschien wat verleerd zijn maar helemaal weer mogen omarmen. 

Misschien vraag je je intussen af wat dit met de seizoenen te maken heeft. Tja, heel veel. Leven met het seizoen, in het hier en nu. In het besef dat we stilletjes weer onze groene blaadjes boven de grond mogen steken. Heel rustig weliswaar, we zijn nog steeds ondergronds met onze winterse krachten. Ongehaast zijn. Dat is lief zijn voor onszelf. 

Veel warms,
Sanne